Amerykańska wokalistka jazzowa Ella Fitzgerald (1917-1996), znana jako „Pierwsza Dama Piosenki”, pokonała trudne dzieciństwo, które naznaczone było ubóstwem i wczesną utratą rodziców. Została odkryta podczas amatorskiego konkursu w słynnym Apollo Theater w Harlemie, a szybko wspięła się na szczyt sceny jazzowej. Obdarzona wyjątkowym głosem o zasięgu trzech oktaw, Ella wyróżniała się techniką scat, czyli wokalną improwizacją. W trakcie swojej kariery śpiewała i nagrywała niemalże w każdym gatunku jazzu, od swingu, przez bebop, aż po bossa novę. Współpracowała z takimi gigantami jazzu jak Louis Armstrong, Duke Ellington i Count Basie. Jej interpretacje „Great American Songbook”, serii albumów poświęconych wielkim amerykańskim kompozytorom, takim jak Cole Porter i George Gershwin, pomogły ocalić ten klasyczny repertuar. Zmagając się z wszechobecnym rasizmem swojego czasu, Ella przełamała wiele barier rasowych w przemyśle rozrywkowym. Pod koniec swojej kariery, choć jej głos stracił swoją elastyczność, nadal występowała, inspirując nową generację śpiewaków. Jedno z jej ostatnich wielkich nagrań, „Ella in London” z 1974 roku, jest świadectwem jej ogromnego talentu i zdolności do przyciągania publiczności. Dziedzictwo Elli Fitzgerald w świecie jazzu i muzyki popularnej pozostaje niezrównane, a jej wpływ wykracza daleko poza jazz.